يكشنبه, ۱۱ مهر ۱۳۹۵، ۱۱:۵۱ ق.ظ
کاش یک شاعر شهردار بود!
کاش یکی به این مسئولین شهرداری بگه جون مادرتون برگ های زرد توی پارک و پیاده روها رو جارو نکنید!
همه ی مزه ی پاییز، قدم زدن توی همین زرد و سرخ طبیعت و شنیدن صدای خش خش اون هاست آخه...
۹۵/۰۷/۱۱
میرزاقلمدون آدمی بود بسیار لاغر، کمی بلند و با خطوط قیافه ای کاملا ظریف و رفتاری در کمال دقت. آدمی که حتا در تکان دادن دست و پا، و گرداندن چشم رعایت جوانب را می کرد و احتیاط های لازم را به عمل می آورد. می کوشید که اگر لباسی بر تن می کند، این لباس اگر آراسته نیست پاکیزه باشد و جامه اگر از شال کشمیر پرداخته نشده، لااقل از ماهوت چرب قبای حاجی بازاری ممتاز باشد.
میرزاقلمدون ها معمولا محجوب و کم رو و مؤدب بودند. با اندک سخن نادرستی سرخ می شدند و بردباری و ادب مخصوصی از خود نشان می دادند. همچنین در همه چیز و همه کار ظرافتی داشتند که هیچ طبقه ای در آن زمان این ظرافت را به کار نمی بست. در عصری که فرضا لقمه های به اصطلاح کله گربه ای متداول بود، میرزاقلمدون بسیار کم غذا می خورد، آهسته غذا می خورد و پاکیزه غذا می خورد.
پرویز ناتل خانلری ـ از کتاب نقد بی غش
منوی بلاگ
طبقه بندی موضوعی
-
تجربه ها
(۱)
بایگانی
- آذر ۱۳۹۹ (۱)
- مهر ۱۳۹۹ (۱)
- مرداد ۱۳۹۷ (۱)
- خرداد ۱۳۹۷ (۲)
- ارديبهشت ۱۳۹۷ (۱)
- دی ۱۳۹۶ (۱)
- آذر ۱۳۹۶ (۱)
- اسفند ۱۳۹۵ (۱)
- آبان ۱۳۹۵ (۱)
- مهر ۱۳۹۵ (۱۲)
- شهریور ۱۳۹۵ (۵)
آخرین مطالب
- ۹۹/۰۷/۲۶برای وبلاگ خالی که روزی خالی نبود!
- ۹۷/۰۵/۱۶برزخ
- ۹۷/۰۳/۲۲از گوشه‌ی بامی که پریدید... بپرید!
- ۹۷/۰۳/۰۷این وضع واقعی مردم امریکاست
- ۹۷/۰۲/۱۶محرمانه‌های عالم پزشکی
- ۹۶/۰۹/۱۳زین همرهان سست عناصر
- ۹۵/۱۲/۰۹برای اصغر فرهادی
- ۹۵/۰۸/۲۵و چه بزرگ است مصیبت تو
پربیننده ترین مطالب
- ۹۵/۰۶/۲۷آرمان نوچه بودن
- ۹۵/۰۷/۱۳از صدای سخن عشق
- ۹۵/۰۷/۲۷حذر کن که دیوانه هویی شنید
- ۹۵/۰۷/۲۴اینجا : جردن
- ۹۵/۰۸/۲۵و چه بزرگ است مصیبت تو
- ۹۷/۰۳/۲۲از گوشه‌ی بامی که پریدید... بپرید!
- ۹۵/۰۷/۲۵یک اتفاق خوب
- ۹۵/۰۷/۱۹نیسان
- ۹۵/۱۲/۰۹برای اصغر فرهادی
- ۹۵/۰۶/۲۸جان مادرت اینجا نظر نذار
پیوندهای روزانه