از جمله محسنات وبلاگ نسبت به سایت شخصی اینه که اگر صاحب آن به دیار باقی سفر کنه نوشته هاش توی وبلاگ باقی می مونه. اما سایت شخصی همین که سررسید اشتراکش تموم بشه بسته می شه و نوشته ها هم به رحمت ایزدی می پیوندند.
امروز اومدم به وبلاگ قدیمی م سری زدم. خوبه که هنوز سرجاشه. خوبه که هنوز تصویری از گذشته های دور خودم رو توش می تونم ببینم و به این فکر کنم که چقدر ما آدما طی گذر زمان عوض می شیم. اونقدر که حتی خودمون رو به درستی به یاد نمیاریم...
اون طور که آمار نشون میده اینجا تقریبا دیگه خواننده ای نداره. مثل خونه ی قدیمی خالی که صدای خودت توش می پیچه ساکت و اسرار آمیزه! نه حس بدیه نه خوب. حس گذار تند زمان...
نوشته های قدیمی مثل عکسهای قدیمی آدم اند. اما بجای تغییرات ظاهری، می تونی تغییرات حسی و فکری خودتو توش ببینی. روابط خودت رو با آدمها طی سالهای طولانی نقد کنی و دست آخر به این برسی که :
این قافله ی عمر عجب می گذرد...